Mój świat, mój kryzys

Tak się jednak zastanawiam, jak wyjaśnić, to nadal pokutujące w naszym kraju ponuractwo i pesymizm. Wśród młodego pokolenia nasiąkającego powoli hedonistyczną amerykańską kulturą, już coraz mniej widać naleciałości poprzedniego ustroju. Jak zapytasz takiego młodego człowieka "Co słychać?" to często z uśmiechem odpowie, że "wszystko ok", "po staremu", "jakoś leci", a może nawet się czymś pochwali. Jednak pokolenie naszych rodziców zamiast przeżywać drugą młodość, wyluzować się, nawet gdy powodzi się im dobrze i nic im nie doskwiera, często robią wrażenie jakby żyli za karę. We wszystkim szukają minusów, krytykują innych, ale nie pozwolą obrażać swoich. Jakby wciąż obawiali się, że jak pokażą, że dobrze im się żyje to coś strasznego się wydarzy.
W psychologii funkcjonuje sformułowanie "samospełniające się proroctwo", wskazuje ono na znaczenie jakie mają nasze myśli, nasz sposób interpretowania wydarzeń na otaczającą nas rzeczywistość. Jeśli ktoś uważa, że marzenia się nie spełniają to jego marzenia rzeczywiście spełniać się nie będą.

Ponieważ to jak myślimy wpływa na to co robimy i jakie są efekty naszych działań. Gdy brakuje nam wiary w urzeczywistnienie jakiegoś pragnienia to nasza świadomość kierowana jest na przestrzeń w jakiej to marzenie spełnić się nie może. Działanie zaczyna się od myśli, jeśli myślimy, że czegoś nie osiągniemy to tak właśnie się stanie.
Kryzys nie jest stanem nad którym nie mamy kontroli, to my, nasze myśli i działania są przyczyną kryzysu. Dlatego, aby zwalczyć trudne chwilę i przezwyciężyć je należy nauczyć się panować nad swoimi myślami i odpowiednio nimi kierować. Paulo Coelho w Alchemiku, pisał: "Kiedy czegoś gorąco pragniesz, to cały wszechświat działa potajemnie by udało Ci się to osiągnąć." I jak dla mnie to recepta na kryzys w deszczowe dni.

Oceń jakość naszego artykułu: Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.

Kontynuuj czytanie na kolejnych stronach: