Mój świat, mój kryzys

Kryzysy, ciężkie chwile, słabsze dni, depresja czy zły humor jakkolwiek to nazwać, każdemu raz na jakiś czas słabszy dzień się zdarza. Czy można sobie z nim poradzić? Czy można zapobiec? A może najlepiej przeczekać aż samo minie. Co zrobić, gdy stan ten nieznośnie się przedłuża i nie widać już światełka w tunelu?

Ten artykuł ma 2 strony:

Paulo Coelho pisał: "Skoro nie można się cofnąć, trzeba znaleźć najlepszy sposób, by pójść naprzód." Słowa te są dla mnie esencją opisującą stan umysłu, który towarzyszy mi gdy zdarza mi się kryzys, gdy nie można się ani cofnąć, ani nie ma siły ruszyć naprzód, wtedy też jedynym wyjściem jest znaleźć nowy sposób, w moim przypadku zająć się czymś całkiem innym niż to co spowodowało kryzys.
Bo czymże jest ten kryzys jak nie stanem umysłu, który to sama sobie kreuje. Moja praca wymaga ode mnie kreatywności, często więc zdarza mi się tzw. kryzys twórczy. Bywają chwilę gdy sytuacja wymaga stworzenia czegoś nowego, ale inspiracji brak, a nawet jak się pojawia to wszelkie próby tworzenia spalają na panewce. Jedyne co w takich chwilach wychodzi doskonale to autokrytyka, a niech się ktoś tej krytyce sprzeciwi i pochwali, oj to się dopiero można rozkręcić znajdując nowe wady, tego jakże beznadziejnego pomysłu. Na szczęście zdarzają się też takie dni, gdy czegokolwiek się nie podjąć idzie jak po maśle i się podoba, wtedy też pochwały łatwiej przyjąć i takie racjonalne się wydają.
Takie emocjonalne i poznawcze wahania zdarzają się wielu osobą nie tylko tym z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi. Mamy prawo przeżywać kryzysy, ale nie warto pozwalać by stały się one wymówką, usprawiedliwieniem lub sposobem manipulacji innymi w celu podbudowania swojego chwilowo obniżonego poczucia własnej wartości.

Kryzys sam w sobie nie jest zjawiskiem przewlekłym, ale tylko chwilowym stanem umysłu, który można zmienić, a nawet trzeba pracować nad tym by sobie z nim radzić. Podejrzewam, że ile osób bym zapytała o to jak radzą sobie z kryzysami tyle samo różnych sposobów bym otrzymała. Ponieważ nie jest to stan przyjemny i miły, przeważnie zdrowy dążący do właściwej homeostazy umysł, stara się pozbyć ponurego nastroju. Zdarzają się jednak chwile, gdy wbrew zdrowiu naszego rozumu robimy wszystko, aby zatopić się w smutku np. słuchając smutnych piosenek. Jednak w tym przypadku, smutek pod postacią nostalgii, przekazywany przez sztukę sprawia nam przyjemność, gdyż nie stanowi dla nas realnego zagrożenia.

Oceń jakość naszego artykułu: Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.